تأثیر تمرینات ثبات دهنده و ایزومتریک حداکثری بردرد، ترس از درد و حرکت و ناتوانی در بیماران گردن درد مزمن غیر اختصاصی

: هدف : این مطالعه به منظور تعیین اثربخشی تمرینات اختصاصی ثبات دهنده عضلات گردن نسبت به تمرینات ایزومتریک حداکثری برترس از درد و حرکت ، دیدگاههای اجتنابی ناشی از درد ، بهبود ناتوانی و درد مزمن گردن انجام شد . روش بررسی : این کارآزمایی بالینی کنترل شده روی 50 بیمار گردن درد مزمن طی سالهای 92-1391 انجام شد . بیماران در دو گروه 25 تایی تمرین های ثبات دهنده و ایزومتریک حداکثری قرار گرفتند . درد ، شدت ناتوانی ، دیدگاههای اجتنابی ناشی از درد و ترس از درد و حرکت قبل ، 4 ، 8 و 12 هفته پس از مراجعه ارزیابی شد . برنامه درمانی هر دو گروه شامل 48 جلسه تمرین طی 8 هفته ، هر هفته 6 جلسه بود . از آزمون های آنالیز واریانس ، آزمونهای t مستقل و t زوج برای مقایسه نتایج قبل ، حین و بعد از درمان بین گروهی و درون گروهی استفاده شد . یافته ها : میانگین درد در هر دو گروه تمرینی ثبات دهنده و ایزومتریک حداکثری کاهش یافت (p=0/482 ) . میانگین ناتوانی گردن نیز در هردو گروه تمرینی کاهش معنی داری را نشان دادند (p<0/001 ) . میانگین fabq-w نیز در هردو گروه کاهش معنی داری را نشان دادند (p<0/001 ) ولی میانگین fabq-pa نیز اگرچه در هر دو گروه کاهش یافتند ولی از نظر آماری معنی دار نبودند . (p=0/938 ) . میانگین tsk نیز در هر دو گروه کاهش معنی داری را نشان داد (p<0/001 ) . نتیجه گیری : این مطالعه نشان داد که هر دو روش تمرین ثبات دهنده و تمرین ایزومتریک حداکثری در بیماران با درد مزمن گردن سبب کاهش درد و ناتوانی کاهش ترس از درد و حرکت و کاهش دیدگاههای اجتنابی ناشی از درد می شوند . منتها تمرینات ثبات دهنده بطور معنی داری از تاثیر بیشتری برخوردار بودند .